Όλα ξεκίνησαν από μία παρέα που το 1925 στις γειτονιές του Πειραιά ασχολούνταν με το προσφάτως,για τα ελληνικά δεδομένα,εισαγόμενο παιχνίδι το ποδόσφαιρο.Αυτή η χαρισματική,λοιπόν,παρέα στις 10 Μαρτίου του 1925 συναντήθηκε στην ταβέρνα του Μοίρα, στην Οδό Τζαβέλα στον Πειραιά
Εκεί πραγματοποιήθηκε συνέλευση των μελών του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς για τη συνένωση των δύο σωματείων αλλά προέκυψε θέμα ονομασίας της νέας ομάδας. Οι περισσότερες προτάσεις περιείχαν ονόματα με συνθετικό τη λέξη "Πειραιάς".
Ο Νότης Καμπέρος,όμως,διαφώνησε υποστηρίζοντας ότι το όνομα δεν πρέπει να έχει τοπικιστικό χαρακτήρα,προκειμένου η νέα ομάδα να αγκαλιάσει ολόκληρη την Ελλάδα.Έτσι,πρότεινε να ονομαστεί Ολυμπιακός.
Ύστερα από δευτερόλεπτα σκέψης η πρόταση έγινε αποδεχτή με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Έτσι ο αεροπόρος Καμπέρος έμεινε στην ιστορία ως ο "νονός" του Ολυμπιακού,με τον Μιχάλη Μανούσκο να προσθέτει το "Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς".
Στην παρακάτω φωτογραφία παρουσιάζεται το πρώτο καταστατικό του Ολυμπιακού:
Πλέον,η ομάδα είχε αποκτήσει ταυτότητα αφού είχε και όνομα και τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο έμβλημα.Το μόνο που απέμενε ήταν τα χρώματα της ομάδας.Ο Γιάννης Ανδριανόπουλος είναι εκείνος που επέλεξε την ερυθρόλευκη φανέλα, καθώς επηρεασμένος από τις σπουδές του στην Αγγλία διάλεξε την ωραιότερο διχρωμία πάνω στη γη.Έδρα της ομάδας θα ήταν το ποδηλατοδρόμιο "Γ. Καραϊσκάκης" που κατασκευάστηκε το 1895 για τους Ολυμπιακούς αγώνες του επόμενου έτους.
Η ομάδα του 1925:
Η χαρισματική παρέα από την οποία γεννήθηκε ο Ολυμπιακός είχε ως ισχυρό άνδρα τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο,ιδιοκτήτη εμπορικού καταστήματος και επιφανείς παράγοντες του Πειραιά, όπως οι Μιχάλης Μανούσκος, βιομήχανος της πόλης, Νότης Καμπέρος, αεροπόρος, Σταύρος Μαραγκουδάκης, διευθυντής του Ταχυδρομείου, Νίκος Ανδρόνικος, έμπορος, Δημήτρης Σκλιάς, αξιωματικός του Στρατού, Νικόλαος Ζαχαρίας, δικηγόρος, Αθανάσιος Μέρμηγκας, συμβολαιογράφος, Ιωάννης Κεκκές, χρηματομεσίτης και όλη η οικογένεια των Ανδριανόπουλων.
Το ποδηλατοδρόμιο ''Καραϊσκάκης''
Ωστόσο,τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για τους Πειραιώτες,οι οποίοι έδωσαν την πρώτη τους μεγάλη μάχη με το κατεστημένο,αφού η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων με πρόεδρο τον Γεώργιο Αβέρωφ παρά τα αλλεπάλληλα διαβήματα αρνούνταν να αναγνωρίσει σωματείο με την επωνυμία "Ολυμπιακός".
Παρά τα προβλήματα οι ερυθρόλευκοι διατήρησαν την ονομασία ''Ολυμπιακός''με τους τότε διοικούντες να τονίζουν ότι προτιμούν να διατηρήσουν το σωματείο τους ως ανεπίσημο παρά να αλλάξουν όνομα.Έτσι,με τα χρόνια το θέμα ξεχάστηκε και το όνομα έμεινε.
Ο Ολυμπιακός είχε την τύχη να έχει στην σύνθεση του ήρωες όπως τον θρυλικό,Νίκο Γόδα που συμμετείχε στην Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΛΑΣ και με τον Ανδρέα Μουράτη τον Μάρτιο του 1944 συμμετέχει στη μάχη της Ηλεκτρικής. Για την πατριωτική του δράση καταδικάστηκε σε θάνατο. Η τελευταία του επιθυμία πριν εκτελεστεί το 1948 στις φυλακές της Κέρκυρας ήταν να πάει στο απόσπασμα φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού.
Ο Θρυλικός Νίκος Γόδας:
Μετά,τον πόλεμο ο Ολυμπιακός κυριάρχησε και έδωσε σπουδαία φιλικά με μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες της εποχής όπως τις Ραπίντ Βιέννης,Παρτιζάν Βελιγραδίου,Αούστρια κ.α.Η μεγαλύτερη επιτυχία όμως,ήταν η μεγάλη νίκη επί της Σάντος,της ομάδας του Βραζιλιάνου αστέρα Πελέ η οποία σκορπούσε τον φόβο και τον τρόμο στο διάβα της.Οι ερυθρόλευκοι έλιωσαν τους Βραζιλιάνους στο γήπεδο της Λεωφόρου με τον Κώστα Πολυχρονίου να ''σβήνει'' τον Πελέ.
Οι ερυθρόλευκοι μετά τον πόλεμο συνέχισαν την πορεία τους,η οποία ήταν διαρκώς ανοδική κάτι το οποίο επισφράγιζε η παρουσία του Ούγγρου σπουδαίου τεχνικού,Μάρτον Μπούκοβι και του Βοηθού του Μίχαλι Λάντος οι οποίοι οι αντιμετωπίστηκαν ως κίνδυνοι για το καθεστώς της Δικτατορίας του 1967 και εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα.
Το 1971,όμως,ξεκινά μία από τις πολλές χρυσές εποχές στην ιστορία του Ολυμπιακού.Τις τύχες της ομάδας,αναλαμβάνει ο Πειραιώτης εφοπλιστής,Νίκος Γουλανδρής που διοικεί με βάση την αγάπη του για την ομάδα και δημιουργεί μία ''Dream Team'' εκείνης της εποχής.
Ο Νίκος Γουλανδρής:
Έβαλε το χέρι βαθιά στην τσέπη, φέρνοντας στον Πειραιά μεγάλα αστέρια όπως οι Υβ Τριαντάφυλλος και Ρομέν Αργυρούδης από τη Γαλλία, Βιέρα και Λοσάντα, διεθνείς Ουρουγουανοί και πολλούς άλλους. Από την παλιά φρουρά συνέχιζε μόνο ο Γιούτσος, ώριμος και σπουδαίος τεχνίτης μαζί.
Κοντά τους ήταν κι ένας πιτσιρίκος,αυτός κι αν ήταν μπαλαδόρος,o Γιώργος Δεληκάρης,από τον Αργοναύτη. Η ομάδα άρχισε και τελείωσε την πρώτη χρονιά του Γουλανδρή (1972-73) παίζοντας μεγάλη μπάλα. Μετά από 34 αγώνες, κόντρα σε έναν επίσης εκπληκτικό ΠΑΟΚ, το πρωτάθλημα επέστρεψε στο Πασαλιμάνι. Οι πανηγυρισμοί δεν είχαν τελειωμό. Ήρθε και το κύπελλο, οπότε το νταμπλ ήταν θείο δώρο.
Το 1973-74 ο Ολυμπιακός στέφθηκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά πρωταθλητής, πετυχαίνοντας μάλιστα ένα ακατάρριπτο, μέχρι σήμερα, ρεκόρ στο σκοράρισμα με 102 γκολ. Στην ομάδα είχαν προστεθεί και άλλοι λαμπροί παίκτες. Ο Συνετόπουλος, ο Πουπάκης, ο Σταυρόπουλος, ο Κρητικόπουλος, ο Γκλέζος, αργότερα θα έρθουν κι ο Αϊδινίου με τον Δαβουρλή. Ενδεκάδα και αναπληρωματικοί παίκτες, ήταν όλοι τους διεθνείς!!!!
Το 1974-75 το 8o νταμπλ είναι πραγματικότητα για την ομάδα του Ολυμπιακού και κάτι που θα καταστήσει ακόμη πιο δύσκολη την κατάρριψη αυτού του ρεκόρ όμως είναι η ίδια η ομάδα αφού οι παίκτες που την αποτελούν προκαλούν δέος στους αντιπάλους. Μπορεί το αποτέλεσμα για την χρονιά να φαίνεται φυσιολογικό όμως τα προβλήματα κατά την διάρκεια της περιόδου του δίνουν διαστάσεις άθλου αφού οι ερυθρόλευκοι είχαν δύο πολύ σημαντικές αποχωρήσεις, του προπονητή Λάκη Πετρόπουλου και του προέδρου, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.Ο ίδιος ο Νίκος Γουλανδρής έλεγε «στεναχωριέμαι που θα πεθάνω και δεν θα βλέπω τον Ολυμπιακό».
Εξ ίσου καλή ήταν όμως και η πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, η οποία όμως διακόπηκε άδοξα. Στην αρχή απέκλεισε τη Σέλτικ (1-1 έξω και 2-0 μέσα), των Νταλγκλίς, Τζόνστον, Μάρεϊ, Κάλαχαν, Μακ Νιλ. Μετά, αντιμετώπισε την Άντερλεχτ. Στο πρώτο παιχνίδι οι ερυθρόλευκοι έχασαν 5-1 αλλά στον επαναληπτικό νίκησε 3-0 που κανονικά έπρεπε να νικήσει με πολλά παραπάνω. Ας όψεται όμως ο διαιτητής Παλοτάι.
Το καλοκαίρι του 1979 το ποδόσφαιρο στη χώρα μας γίνεται επαγγελματικό μπαίνοντας έτσι σε νέα βάση. Πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι πλέον ο Σταύρος Νταϊφάς, ενώ στον πάγκο της ομάδας κάθεται ο Καζιμίρ Γκόρσκι. Η παρουσία των Αναστόπουλου, Σαργκάνη, Νοβοσέλατς, Γαλάκου, Μητρόπουλου αποτελεί εγγύηση υπεροχής για τους «ερυθρόλευκους», που κατακτούν τα πρώτα τέσσερα επαγγελματικά πρωταθλήματα (1980-83) αναγκάζοντας την ιταλική εφημερίδα «La Gazzetta dello Sport» να τον χαρακτηρίσει «επαγγελματία πρωταθλητή»!
Ωστόσο,η περίοδος της προεδρίας του Σταύρου Νταϊφά επισκιάζεται από την τραγική κατάληξη ενός αγώνα με την ΑΕΚ το 1981.Αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης εκστασιασμένοι λόγω του 6-0 οπαδοί των ερυθρόλευκων αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το γήπεδο ώστε να προλάβουν να αποθεώσουν τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού.
Οι πόρτες,όμως,είναι κλειστές και οι πρώτοι φίλαθλοι σωριάζονται και ποδοπατούνται από τους επερχόμενους.Το πλήθος που ακόμα δεν έχει κατέβει δεν γνωρίζει τι συμβαίνει και πιέζει ώστε να αποχωρήσει πιο γρήγορα.Ο τελικός απολογισμός γράφει 21 νεκρούς οι οποίοι κάθε χρόνο τιμώνται από την διοίκηση του Ολυμπιακού με μνημόσυνο.
Τα ονόματα των φιλάθλων που έχασαν τη ζωή τους: Δημήτρης Αδαμόπουλος (40 ετών), Γεράσιμος Αμίτσης (18), Σπύρος Ανδριώτης (24), Γιάννης Διαλυνάς (20), Γιάννης Κανελλόπουλος (18), Κώστας Καρανικόλας (26), Αντώνης Κουρουπάκης (34), Μιχάλης Κωστόπουλος (21), Σπύρος Λεωνιδάκης (18), Ευστράτιος Λούπος (20), Μιχάλης Μάρκου (27), Βασίλης Μάχας (20), Κώστας Μπίλας (28), Ηλίας Παναγούλης (17), Αναστάσιος Πιτσόλης (30), Κώστας Σκλαβούνης (16), Γιάννης Σπηλιόπουλος (19), Παναγιώτης Τουμανίδης (14), Νίκος Φίλος (19), Χρήστος Χατζηγεωργίου (34) και Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23).
Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ''Φως'':
Το καλοκαίρι του 1987,και ενώ η ομάδα έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα,τις τύχες της αναλαμβάνει ο Γιώργος Κοσκωτάς.Ο Κοσκωτάς φέρνει μαζί του πακτωλό εκατομμυρίων και υπόσχεται πολλούς τίτλους.Αρχικά,φέρνει στην ομάδα τον τεράστιο,Λάγιος Ντέταρι και προκαλεί παραλήρημα στους ερυθρόλευκους οπαδούς.Ωστόσο,αποδεικνύεται ότι έχει αναλάβει την ομάδα για να εξυπηρετήσει άλλους προσωπικούς του σκοπούς.
Έτσι,μετά από ένα πέρασμα και από τα χέρια του Αργύρη Σαλιαρέλη,ο Ολυμπιακός βγαίνει από αυτή την περιπέτεια υπερχρεωμένος και όντας μακριά από τους τίτλους από το 1987 αφού κάποια Κύπελλα που κατακτήθηκαν ενδιάμεσα δεν ικανοποιούν τον πάντα απαιτητικό ερυθρόλευκο κόσμο.
Τελικά,την ομάδα,από το αδιέξοδο θα βγάλει ο Σωκράτης Κόκκαλης που έφτιαξε την μεγαλύτερη αυτοκρατορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.Η ενασχόλησή του με την ομάδα του Πειραιά ξεκίνησε το 1991 όταν ανέλαβε την ομάδα μπάσκετ, ενώ δύο χρόνο αργότερα (15 Απριλίου 1993) ξεκίνησε την προσπάθεια να επαναφέρει την ποδοσφαιρική ομάδα στις επιτυχίες. Ως διοικητικός ηγέτης του τμήματος μπάσκετ έφερε μεγάλους παίκτες, ενώ ο κόσμος της ομάδας γεύτηκε αμέτρητες χαρές, με συνολικά 5 συνεχόμενα πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα Ελλάδας, ενώ το 1997 οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης στον αξέχαστο τελικό της Ρώμης.
Η μεγάλη ερυθρόλευκη ομάδα πανηγυρίζει έναν από τους πολλούς τίτλους που κατέκτησε την δεκαετία του '90:
Ο Σωκράτης Κόκκαλης,όμως,γρήγορα έγινε νικητής και στο μπάσκετ και από τα χρέη των 12 δισεκατομμυρίων δραχμών,τον Κοσκωτά και την διάλυση που έμοιαζε πολύ πιθανή,ο Έλληνας επιχειρηματίας έκανε τους ερυθρόλευκους την καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα χτίζοντας μια "Αυτοκρατορία" που πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε.12 πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα, 1 Σούπερ Καπ, το υπερσύγχρονο "Γ. Καραϊσκάκης", το προπονητικό κέντρο στου Ρέντη, είναι μερικά από τα επιτεύγματα του Σωκράτη Κόκκαλη.
Η φωτογραφία από τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του πρωταθλήματος της σεζόν 2002-03:
Το τμήμα του μπάσκετ, με τα εννέα πρωταθλήματα, τα οκτώ Κύπελλα και τη μια Ευρωλίγκα, βρίσκεται και πάλι σε ανοδική τροχιά έπειτα από μια στείρα οκταετία. Αναμφίβολα, η ομάδα των Γιάννη Ιωαννίδη (1992-1996) και Ντούσαν Ίβκοβιτς (1996-1997) της πενταετίας 1992-1997 ήταν η κορυφαία στην ιστορία του συλλόγου και βρέθηκε επίσης στην κορυφή της βαθμολογίας της Ευρώπης για εκείνο το διάστημα. Με τον Ντούντα στο πάγκο, το 1997 ο Ολυμπιακός έκανε το τριπλ κράουν, νικώντας στον τελικό της Ευρωλίγκα την Μπαρτσελόνα με 73-58, κατακτώντας το Κύπελλο από τον Απόλλωνα Πατρών με 80-78 και το πρωτάθλημα με 3-1 νίκες απέναντι στην ΑΕΚ του Ιωαννίδη.
Πρόκειται για την μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του μπάσκετ του Θρύλου. Η ερυθρόλευκη "Αυτοκρατορία" κατέρρευσε στην συνέχεια, αλλά είναι και πάλι σε φάση αναστήλωσης με τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο στον "θρόνο".
Όλο το μέλλον είναι δικό τους και στο χέρι τους είναι να γραφτούν με "χρυσά γράμματα" στην ιστορία του Ολυμπιακού, άλλωστε πλέον η επιστροφή του Ντούσαν Ίβκοβιτς μπορεί να κάνει ακόμα πιο αισιόδοξους τους φίλους του Θρύλου που ανυπομονούν για την δημιουργία νέας "Αυτοκρατορίας" στο μπάσκετ.
Από το καλοκαίρι του 2010 ο Ολυμπιακός άλλαξε σελίδα στην ιστορία του μπαίνοντας στην εποχή Μαρινάκη. Ο Πειραιώτης εφοπλιστής συμφώνησε με τον Σωκράτη Κόκκαλη και μετά από Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου 50 εκατομμυρίων ευρώ, έγινε κάτοχος του 67% των μετοχών της ΠΑΕ.
Οι πρόεδροι του Ολυμπιακού
ΜΑΝΟΥΣΚΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ (1925-28)
ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ (1929-31)
ΖΑΚΚΑΣ ΤΑΚΗΣ (1931)
ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (1932-35)
ΖΑΚΚΑΣ ΤΑΚΗΣ (1936)
ΜΑΝΟΥΣΚΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ (1937-39 και 1945-50)
ΜΠΑΡΜΠΑΡΕΣΟΣ ΤΑΚΗΣ (1946)
ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ (1953-54)
ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (1954-67)
ΜΠΟΥΖΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ (1968-69)
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΤΑΣΟΣ (1969-70)
ΓΚΟΥΜΑΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ (1970-71)
ΣΚΥΛΙΤΣΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ (1971)
ΒΑΡΔΑΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ (1971-72)
ΓΟΥΛΑΝΔΡΗΣ ΝΙΚΟΣ (1972-75)
ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ (1975)
ΛΑΝΑΡΑΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ (1975-76)
ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ (1976-78)
ΤΣΙΤΣΑΛΗΣ ΗΡΑΚΛΗΣ (1978-79)
ΝΤΑΪΦΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ (1979-85)
ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΝΙΚΟΣ (1986)
ΝΤΑΪΦΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ (1986-87)
ΚΟΣΚΩΤΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (1987-88)
ΣΑΛΙΑΡΕΛΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ (1989-91)
ΜΠΑΝΑΣΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (1991-92)
ΝΤΑΪΦΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ (1992-93)
ΚΟΚΚΑΛΗΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ (1993-2010)
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ (2010-
Οι προπονητές του Ολυμπιακού
ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (1925-27)
ΚΟΨΙΒΑ ΓΙΑΝ (1927-30)
ΚΟΒΑΤΣ ΓΙΟΖΕΦ (1930-32)
ΕΣΕΡ ΤΙΜΠΟΡ (1932-33)
ΚΟΨΙΒΑ ΓΙΑΝ (1933-34)
ΠΙΣΠΑΛΟΟΥ ΠΙΤΕΡ (1934-35)
ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ (1935-36)
ΚΟΨΙΒΑ ΓΙΑΝ (1936-37)
ΛΑΝΤΣ ΠΙΤΕΡ (1937-38)
ΕΣΕΡ ΤΙΜΠΟΡ (1938)
ΑΣΔΕΡΗΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ (1945-1947
ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ ΘΕΟΛΟΓΗΣ (1948-50)
ΧΕΛΜΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ και ΧΕΛΜΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (1954-55)
ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ ΘΕΟΛΟΓΗΣ (1954-55)
ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ (1955)
ΧΕΛΜΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ και ΧΕΛΜΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (1956)
ΝΤΡΑΓΚΙΣΕΒΙΤΣ Β. (1956-57)
ΚΕΜΕΝΙ ΤΙΜΠΟΡ (1957-58)
ΒΑΛΕ ΜΠΡΟΥΝΟ (1958-60)
ΣΙΜΟΝΟΦΣΚΙ ΤΖΙΝΑ (1960-62)
ΧΑΤΖΗΣΤΑΥΡΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (1962)
ΧΕΛΜΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (1962-63)
ΝΤΟΛΓΚΟΣ ΑΝΤΡΑΣ (1963-64)
ΤΣΙΕΡΝΑ ΝΑΝΤΟΡ (1964-65)
ΜΠΟΥΚΟΒΙ ΜΑΡΤΟΝ (1965-67)
ΚΙΝΛΕΪ ΣΟΥΛΗΣ (1967-68)
ΣΠΑΪΤΣ ΛΙΟΥΜΠΙΣΑ (1968-69)
ΜΠΕΜΠΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ (1969)
ΜΠΟΜΠΕΚ ΣΤΕΦΑΝ (1969-70)
ΥΦΑΝΤΗΣ ΗΛΙΑΣ (1970)
ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΝΤΑΝ (1970-71)
ΔΑΡΙΒΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (1971)
ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΛΑΚΗΣ (1971)
ΑΣΜΑΝ ΑΛΑΝ (1971-1972)
ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΛΑΚΗΣ (1972-75)
ΜΠΑΚΙΓΧΑΜ ΒΙΚ (1975-76)
ΔΑΡΙΒΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (1976)
ΣΑΝΟΝ ΛΕΣ (1976-77)
ΒΕΣΕΛΙΝΟΒΙΤΣ ΤΟΖΑ (1977-80)
ΓΚΟΡΣΚΙ ΚΑΖΙΜΙΡ (1980-81)
ΣΕΝΕΚΟΒΙΤΣ ΧΕΛΜΟΥΤ (1981)
ΠΑΝΑΓΟΥΛΙΑΣ ΑΛΚΕΤΑΣ (1981-83)
ΓΚΟΡΣΚΙ ΚΑΖΙΜΙΡ (1983)
ΧΕΕΡ ΧΑΪΝΣ (1983)
ΜΠΕΜΠΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ (1983)
ΑΛΕΦΑΝΤΟΣ ΝΙΚΟΣ (1983-84)
ΜΠΕΜΠΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ (1984)
ΚΕΣΛΕΡ ΓΚΕΟΡΓΚ (1984-85)
ΜΠΕΜΠΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ (1985)
ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ (1985-86)
ΠΑΝΑΓΟΥΛΙΑΣ ΑΛΚΕΤΑΣ (1986-87)
ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ (1987)
ΛΙΜΠΡΕΧΤΣ ΤΑΪΣ (1987-88)
ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ (1988)
ΓΚΜΟΧ ΓΙΑΤΣΕΚ (1988-89)
ΠΑΠΑΜΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (1989)
ΓΟΥΝΑΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (1989)
ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΙΛΤΟΣ (1989)
ΚΟΜΟΡΑ ΙΜΡΕ (1989-1990)
ΜΠΛΑΧΙΝ ΟΛΕΓΚ (1990-93)
ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ (1993)
ΦΙΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1993)
ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ ΛΙΟΥΜΠΟΜΙΡ (1993)
ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ ΚΩΣΤΑΣ (1993-94)
ΑΛΕΦΑΝΤΟΣ ΝΙΚΟΣ (1994)
ΓΙΟΥΤΣΟΣ ΝΙΚΟΣ (1994)
ΛΙΜΠΡΕΧΤΣ ΤΑΪΣ (1994-95)
ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ (1995-96)
ΠΕΡΣΙΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ((1996)
ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ ΝΤΟΥΣΑΝ (1996-1999)
ΜΠΙΓΚΟΝ ΑΛΜΠΕΡΤΟ (1999-2000)
ΜΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (2000)
ΛΕΜΟΝΗΣ ΤΑΚΗΣ (2000-02)
ΚΟΛΛΙΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ (2002)
ΚΑΤΑΝΕΤΣ ΣΡΕΤΣΚΟ (2002-03)
ΠΡΟΤΑΣΟΦ ΟΛΕΓΚ (2003-04)
ΑΛΕΦΑΝΤΟΣ ΝΙΚΟΣ (2004)
ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ ΝΤΟΥΣΑΝ (2004-05)
ΣΟΛΙΝΤ ΤΡΟΝΤ (2005-2007)
ΛΕΜΟΝΗΣ ΤΑΚΗΣ (2007-08)
ΠΕΠΕ ΣΕΓΚΟΥΡΑ (2008-2008)
ΕΡΝΕΣΤΟ ΒΑΛΒΕΡΔΕ (2008-2009)
ΤΙΜΟΥΡ ΚΕΤΣΠΑΓΙΑ (2009-2009)
ΖΙΚΟ (2009-2009)
ΜΠΟΖΙΝΤΑΡ ΜΠΑΝΤΟΒΙΤΣ (2009-2010)
ΕΛΒΑΝΤ ΛΙΝΕΝ (2010)
ΕΡΝΕΣΤΟ ΒΑΛΒΕΡΔΕ (2010-)
Οι τίτλοι του Ολυμπιακού στα ομαδικά αθλήματα
Ποδόσφαιρο (67)
Πρωταθλήματα Ελλάδος (38): 1931, 1933, 1934, 1936, 1937, 1938, 1947, 1948, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1966, 1967, 1973, 1974, 1975, 1980, 1981, 1982, 1983, 1987, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011
Κύπελλα Ελλάδος (24): 1947, 1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1965, 1968, 1971, 1973, 1975, 1981, 1990, 1992, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009
Σούπερ Καπ (4): 1980, 1987, 1992, 2007
Βαλκανικό Κύπελλο (1): 1963
Καλαθοσφαίριση (19)
Πρωταθλήματα Ελλάδος (9): 1949, 1960, 1976, 1978, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997
Κύπελλα Ελλάδας (9): 1976, 1977, 1978, 1980, 1994, 1997, 2002, 2010, 2011
Ευρωλίγκα (1): 1997
Πετοσφαίριση (42)
Πρωταθλήματα Ελλάδας (25): 1968, 1969, 1974, 1976, 1978, 1979, 1980, 1981, 1983, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2009, 2010, 2011
Κύπελλα Ελλάδας (12): 1981, 1983, 1989, 1990, 1992, 1993, 1997, 1998, 1999, 2001, 2009, 2011
Σούπερ Καπ Ελλάδας (2): 2000, 2010
Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (1): 1996
Top Teams Cup (1): 2005
Κύπελλο Ελλάδας γυναικών (1) 2011
Υδατοσφαίριση (48)
Πρωταθλήματα Ελλάδας (26): 1927, 1933, 1934, 1936, 1947, 1949, 1951, 1952, 1969, 1971, 1992, 1993, 1995, 1996, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011
Κύπελλα Ελλάδας (14): 1992, 1993, 1997, 1998, 2001, 2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011
Σούπερ Καπ Ελλάδας (2): 1997, 1998
Πρωτάθλημα Ευρώπης (1): 2002.
Σούπερ Καπ Ευρώπης (1): 2002.
Πρωταθλήματα Ελλάδας Γυναικών (4): 1995, 1998, 2009, 2011
Η ιστορία του Ολυμπιακού μέσα από το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ
«Για πάντα πρωταθλητές»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου