Ο υπερήφανος Πειραιώτης έφυγε από κοντά μας έχοντας συμπληρώσει 100 έτη ζωής.Ο Ανδριανόπουλος γεννήθηκε το 1911 στον Πειραιά ήταν ο πέμπτος κατά σειρά αδερφός μετά τους Γιώργο,Γιάννη,Βασίλη και Ντίνου που ίδρυσαν και μεγαλούργησαν με τον Ολυμπιακό και την εθνική.
Ο Ανδριανόπουλος ξεκίνησε αρχικά να ασχολείται με τον στίβο ενώ φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα του Ολυμπιακού το 1927 μέχρι το 1935 σε ηλικία μόλις 35 ετών.Υπήρξε διεθνής και φόρεσε την φανέλα με το εθνόσημο 11 φορές πετυχαίνοντας 2 γκολ.
Η κηδεία του θα γίνει το μεσημέρι της Πέμπτης στις 15:00 στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας που βρίσκεται στο λιμάνι του Πειραιά.
Ο Θρυλικός Λεωνίδας Ανδριανόπουλος στην μέση της φωτογραφίας:
Διαβάστε μερικές ατάκες του μεγάλου,Λεωνίδα Ανδριανόπουλου:*Γεννήθηκα το 1911 από πατέρα Τριπολιτσιώτη και μάνα Αναπλιώτισσα.Ο πατέρας είχε σπουδάσει νομικά. Θα έκανε λαμπρή καριέρα δικηγόρου, αν δεν προέκυπτε κάτι παράξενο στην οικογένεια. Ενας θείος πέθανε ξαφνικά και του άφησε στον Πειραιά ένα κατάστημα "Εδώδιμα - Αποικιακά".
*Ο αδελφός μου Γιώργος, ήταν αυτός που έφερε το ποδόσφαιρο στον Πειραιά. Σπούδαζε στο Κέιμπριτζ της Αγγλίας και είχε προχωρημένο μυαλό. Εγώ από την πλευρά μου λάτρευα τον αθλητισμό. Εκανα σκάμμα, έτρεχα 100 μ. και εμπόδια, πηδούσα 1,85 μ. στο ύψος. Μέχρι και βόλεϊ έπαιζα.
*Και οι πέντε αδελφοί που παίξαμε στον Ολυμπιακό είχαμε παρατσούκλια: "ποδάρας" ο Γιώργος, "μπουλούκος" ο Ντίνος, "δάσκαλος" ο Γιάννης, "κελεμές" ο Βασίλης και "στραβοσουγιάς" εγώ, επειδή έγερνα λίγο προς τα εμπρός όταν έπαιρνα την μπάλα κι έτρεχα σαν τον άνεμο. Εγώ είχα τη δύναμη και τη γερή κεφαλιά.
*Ο Γιάννης ήταν ο τεχνίτης, ο απαράμιλλος σχεδιαστής του παιχνιδιού και ο άριστος ντριμπλέρ. Ο Βασίλης ήταν πολύ χρήσιμος στις πάσες και πολύ ωραίος άντρας, αυτός που άρεσε στον γυναικόκοσμο. Ο Ντίνος ήταν μαέστρος στις κοφτές μπαλιές και στην εκμετάλλευση του λεγόμενου "κενού χώρου". Ο Γιώργος, ο ψηλότερος της οικογένειας, ήταν ο γκολτζής.
*Δεν βγάζαμε δραχμή και η φτώχεια ήταν μεγάλη. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ακολούθησα ποδοσφαιρική καριέρα μόνο για τα λεφτά. Μπορεί να μην έβγαζα δραχμή, όμως, γνώριζα καλά ότι στο μέλλον θα έπαιρνα το μερίδιο μου...
*Τελευταίος (από τους πέντε) στον Ολυμπιακό έμεινα εγώ και αποχώρησα από την ενεργό δράση το 1934, σε ηλικία 23 ετών. Τη δεκαετία του 1930 το ποδόσφαιρο δεν έδειχνε να έχει μέλλον και προκοπή. Παίζαμε μπάλα, δίναμε την ψυχή μας στα γήπεδα, λατρεύαμε τον Ολυμπιακό και τιμούσαμε τη φανέλα, αλλά το όφελος μηδέν, σχεδόν τίποτα.
*Αν αγωνιζόμουνα σήμερα, θα έπρεπε να μου δώσουν πεντακόσια εκατομμύρια που λέει ο λόγος. Ημουνα λίγο σκληρός και πολύ γρήγορος και αυτά τα στοιχεία σήμερα θεωρούνται πολύτιμα. Συγγνώμη, δεν ήμουν απλώς ταχύς, ήμουν ο ταχύτερος όσων ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο στην εποχή μου. Και δυναμικός, δεν καταλάβαινα τίποτα. Εντεκα δευτερόλεπτα τα εκατό μέτρα έτρεχα και μάλιστα χωρίς να φοράω αβανταδόρικα παπούτσια.
*Αρχές της δεκαετίας του 1930, ήταν προγραμματισμένος ένας αγώνας του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γιώργος ανέλαβε την πρωτοβουλία και συγκάλεσε οικογενειακό συμβούλιο. «Γνώμη μου είναι να πάμε στην Τουρκία και να παίξουμε, και αυτό θα βοηθήσει ώστε να συμβιβάσουμε τα πράγματα μήπως και μπορέσουμε να βοηθήσουμε να αποκατασταθεί η φιλία των δύο γειτονικών χωρών» μας είπε... Αγωνιστήκαμε με θάρρος και λεβεντιά, όμως νιώθαμε γύρο μας το μίσος να βράζει. Ενας αστυνομικός θυμάμαι, λίγο πριν βγούμε στο γήπεδο, τράβηξε το πιστόλι του και έκανε πως μας σημαδεύει για να μας σμπαραλιάσει τα νεύρα. Μετά έβγαλε το κλομπ από τη μέση του και χτύπησε τον τερματοφύλακά μας.
*Ο αδελφός μου, ο Γιώργος, έσωσε τον Παναθηναϊκό από τον υποβιβασμό στην υπόθεση, τότε, της δωροδοκίας. Όταν τον ρώτησα, «γιατί βρε Γιώργο ψήφισες να σωθεί;», μου είπε πως έτσι έπρεπε να κάνει. «Βρε, άμα πέσει ο ΠΑΟ με ποιόν θα παίζουμε; Με τον Εθνικό, για να κόβουμε 50 εισιτήρια;», μου είχε πει χαρακτηριστικά
*Ο αθλητισμός με έσωσε. Γι΄αυτό και τον αγάπησα. Εχω κάνει πέντε φορές στρατιώτης, δύο ναύτης, ενώ έχω υπηρετήσει και πέντε μήνες στο μέτωπο. Σε όλη μου τη ζωή ουδεμία φορά κάπνισα και ξενύχτησα. Και βέβαια, σημαντικό ρόλο σε όλα έπαιξε ο Ολυμπιακός. Είναι λατρεία. Εμείς τον φτιάξαμε και θα τον αγαπάμε μέχρι να πεθάνουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου